ผมเลิกอาชีพนักฆ่าแล้วครับ

เกร็ง..!! เสียงเท้าเเตาะบ้างสิ่งบ้างอย่าง ติ๊ก..ต๊อง 

เสียงของนาฬิกาที่กำลังเดินอยู่ตอนนี้เวลา 22:35

มีชายร่างสูงเพรียวคนหนึ่งไหล่ไม่กว้างเท่าไรกำลังยืนอยู่ข้าวของภายในบ้านที่กระจัดกระจาย

จากการต่อสู้ดวงตาสีน้ำเงินมรกตทะเลกำลังมอง

ทุกอย่างรอบตัว

 เลือดที่ใหลนองเต็มพื้นไม้ขัดลายกับร่างของชายอ้วนแกๆ คนหนึ่งเขามองร่างที่นอนแน่นิ่งโดยไม่รู้สึกอะไร เพราะมันเป็นความเคยชินหรือเพราะเขาเลยมองที่ศพด้วยสายตาแบบนั้นก่อนที่เขาจะเดินข้ามศพเขาไปทางห้องครัวในนั้นปิดไฟไว้เขาเปิดไฟก็เจอกับหญิงสาวอายุราว 27 กำลังนั่งย่องๆ ตัวสั่นด้วยความกลัวเธอมองชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เขาใส่ชุดสีดำทั้งตัวใส่หน้ากากสีดำไม่ต่างกับยมฑูต

 " เธอรู้ใช้ไหมว่าทำไมฉันต้องฆ่าสมิธ? " เสียงเขาฟังดูเยือกเย็นและมีจิตสังหารตลอดเวลาและดูอันตราย 

" ขอร้องล่ะคะปล่อยฉันไปเถอะฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆคะ " เธอร้องไห้เธอหวาดกลัวชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอจำตอนนั้นได้ดี

 22:00 ขนาดที่เธอกำลังคุยกับสมิธเรื่องยักยอกเงินจากคู่แข่งของเขาและได้ผลกำไรมหาศาล.    " เธอนี่ฉลาดจริงๆที่ใส่เสน่ห์ของเธอหลอกมันจนทำให้ฉันได้รับผมตอบแทนที่คุมค่า " " อะไรกันคะคุณเรื่องแค่นี่เองฉันทำเพื่อคุณได้อยู่แล้วอีกอย่างมันก็โง่ให้ฉันหลอกเอาเงินเอง "

ติ่งต่อง..!! เสียงกริ๊งหน้าทางเข้าห้องนอนของเขา

ดังขึ้น" ใครคะสมิธ? " ชายอ้วนงงเขาสั่งให้ลูกน้องไม่รบกวนเขาแต่ทำไมถึงมากดกริ๊งหน้าห้องทั้ง2ยังไม่สนใจและบอกรักกันต่อ ติ่งต่องๆๆ!! ทีนี่กดติดๆกันและไม่หยุดสมิธรู้สึกงุดงิดเขาลุกจากโซฟาแล้วเดินไปที่ประตูเขาเปิดออกด้วยความโมโห 

" มีอะไร!!? " สมิธเห็นชายใส่ชุดสีดำทั้งตัวและดูเหมือนจะไม่ใช่ลูกน้องของเขาแน่ๆสมิธเอื้อมมือ

ไปข้างหลังเพื่อหยิบปืนของเขาแต่ทว่าเขาโดนเเตาะเข้าที่หน้าเต็มๆสมิธล้มไปกับพื้น " กริ๊ด!! " 

เสียงกริ๊ดดังขึ้น " เกิดอะไรขึ้นคะสมิธเขาเป็นใคร? " " แกเป็นใครว่ะแกต้องการอะไรเงินเหรอฉันมีให้แกท่าแกอยากได้ฉันจะให้แกเอาได้.."

ไม่ทันพูดจบประโยชน์สมิธโดนเเตาะกลางหน้าแบบเต็มๆจนเขางอยหลัง ชายเสื้อดำมองไปทางหญิงสาวเธอรู้สึกกลัวเมื่อมองดวงตานั้นจ่องมาที่เธอเธอรีบออกจากประตูอีกบานแล้วรีบหนีออกไปพอเธอออกมาจากห้องเธอช้อกจนเรี่ยวเเรงเธอหายไปเข่าชุดลงภาพที่เธอเห็นคือ

ลูกน้องที่นอนตายตามจุดต่างๆของบ้านที่มีเลือดใหลเต็มตัวบ้างคนจำหน้าแท่บไม่ได้เธอลงขึ้นแล้วรีบนี้ต่อไปที่ห้องครัวเธอปิดไฟและ

หลบในตู้เก็บของ ภายในห้องเกิดการต่อสู้กันอย่างดุเดือดสมิธพยายามจะยิงชายชุดดำแต่ปืน

ก็ถูกเเตาะออกจากมือของเขากระเดนไปสมิธหันมองชายชุดดำตาขวางชายชุดดำมองอยู่เขา

ที่ตอนนี้สภาพของเขาเหมือนคนโดนรุมใบหน้ามีรอยฟกช้ำตามตัวมีเลือดใหลซึมออกมา ชายชุด

ดำไม่รู้สึกสงสารเขาแม้แต่น้อย

" ทำไมแกต้องทำแบบนี้กับฉันด้วยฉันไปทำอะไรไว้ให้แกกัน? " สมิธถามชายปริศนาที่มาทำร้ายเขา ชายชุดดำนิ่ง " คุณน่าจะรู้เองดีนะคุณสมิธว่าคุณไปทำอะไรไว้คุณถึงโดนแบบนี้! " " ฉันไม่รู้จักแกเลยด้วยซ้ำ"

" งั้นคงต้องให้ผมบอกคุณว่าเรื่องที่ยักยอกเงินของคุณเจสันไปคงไม่ใช่คุณกับคุณซาร่าใช่ไหม"

สมิธตกใจ 

" แกรู้ได้ไงหรือว่าเจสันส่งแกมาสินะ?" ชายชุดดำเอื้อมมือไปหยิบมีดสั้นข้างหลังมีดสีดำคมกริบส่องจนเห็นเงาของสมิธๆ ที่สั่นกลัว

" เดี๋ยวก่อน ท่าแกไว้ชีวิตฉันฉันจะให้เงินแกเป็นสองเท่าที่เจสันให้แกเลยท่าจะฆ่าก็ฆ่าซาร่าคนเดียวแถมแกยังได้เงินทั้งสองฟ่ายอีกด้วยนะเป็นไงล่ะข้อเสนอของฉันนายสนใจไหม? " 

ชายชุดดำไม่ตอบสมิธค่อยๆ เดินถอยหลังไปที่โต๊ะช้าๆ เพื่อหยิบปืนที่ซ่อนไว้ใต้โต๊ะใช้ในยามฉุกเฉิน 

" นายคิดว่าไงล่ะคุณนักฆ่า " ชายชุดดำเดินเข้ามาหาสมิธช้าๆ

" โทษทีผมไม่รับงานต่อจากเป้าหมายหรือรับข้อ

เสนอของเป้าหมายคุณต้องตายตามคำขอของผู้

ว่าจ้างเท่านั้นคุณสมิธคุณไม่สามารเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรอก " ชายชุดดำเตรียมจะโจมสมิธ

"งั้นแกก็ตายซะ.!! " สมิธหยิบปืนจ่อไปที่ชายชุดดำๆ ไม่มีท่าทางกลัวปืนที่อยู่ในมือของเขาเลยชายชุดดำมองส่งสายตาไร้ความรู้สึกที่อยู่

ตรงหน้าราวกับนักล่าที่ล่าเหยื่อของมันและก็รู้ว่า

เหยื่อนั้นไม่มีทางรอดต่อให้มันมีอาวุทที่ร้ายกาจ

ยังไงก็ตาม

ปัง!! เคร้ง!! ชายชุดดำใช้มีดสั้นปัดกระสุนออกไปอย่างง่ายดาย สมิธอึ่งเขาคิดในใจว่านักฆ่าคนนี้ฝีมือต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเพราะสามารถมองเห็นวิถีกระสุนได้ 

ก่อนที่เขาจะตั้งสติอีกครั้งได้เขายิงปืนไม่ยั่ง ปัง!!ๆๆๆๆๆ เคร้ง!!ๆๆๆๆๆ ชายชุดดำปัดกระสุนออกไปได้ทุกนัด

เชาะๆๆ กระสุนของเขาหมดแล้วสมิธกลัวตายคุก

เข่าขอร้องให้ชายชุดดำปล่อยเขาไป " ขอร้องล่ะ

อย่าฆ่าฉันเลยฉันไม่ได้ตั้งใจยักยอกเงินของ     เจสันเลยจริงๆ ทั้งหมดมันเป็นแผนของยัยซาร่า " 

ชายชุดดำพูด " คุณเจสันฝากมาบอกคุณก่อนตายว่าฉันรู้ว่าแกจะพูดแบบนี้งั้นฉันจะส่งลูกเมียแกที่อยู่ต่างประเทศตามแกไปด้วยและก็เมียชู้ ซาร่าด้วย "

" เจสันไอ้คนชั่วแกๆ มันไม่ใช่มนุษย์ไอนักฆ่า " เขาด่าด้วยความโกรธก่อนที่ชายชุดดำจะใช้ดาบสั้นฟันและแทงจุดสำคัญจนในที่สุดสมิธตายเลือดที่กระเซนลงบนเขาและพื้นห้องเขามองไปที่นาฬิกา  22:35 

" เหลือเวลาอีก25นาที " เขาก็เดินออกไปเขสะกด

รอยตามไป  22:40 เสียงการต่อสู้เงียบลงไปแล้ว

เธอคิดว่าสมิธน่าจะตายแล้ว

ตึก!ๆๆ เสียงเดินลงบันใดจากชั้นสองค่อยๆ ลงมาเธอปิดปากเงียบจนเสียงนั้นเดินไปทางห้องน้ำรับแขกจนมันเงียบหายไปนานเธอคิดว่า

ชายชุดดำคงจะไปแล้วเธอค่อยๆออกจากตู้

พรึ่บ! แสงสว่างในห้องครัวเปิดขึ้นเธอเห็นชายชุดดำที่มีเลือดเต็มตัว " เธอรู้ใช้ไหมว่าทำไมฉันต้องฆ่าสมิธ? " 

เธอเองรู้เองดีแต่เธอก็เลือกที่จะปฏิเสธ " ปล่อยฉันไปเถอะคะฉันไม่รู้อะไรจริงๆคะ "  

ชายชุดดำมองที่นาฬิกา 22:45 เขาเดินหันหลังจากเธอไปเธอคิดว่าเธอคงจะรอดเเล้วก่อนที่

ชายชุดดำจะไปหยุดตรงโต๊ะกาแฟและ เริ่มชง

กาแฟดื่ม ซาร่า งงกับการกระทำของเขาเธอกำลังเดินเข้าไปใกล้เพื่อที่จะอ้อนให้เขาช่วย

" อย่าเข้ามาใกล้ฉันผู้หญิงแบบเธอมันร้ายเกินที่จะมานั่งกับนักฆ่าอย่างฉัน " 

เธอสั่นกลัวพอรู้ว่าเขาเป็นนักฆ่า " เจสันส่งคุณมาสินะคะ? " เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวานน่าหลงใหลแต่สำหรับนักฆ่าอย่างเขามันขมจนกินไม่ได้ 

ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น " คุณจะไม่ฆ่าฉันใช่ไหมคะ? " ชายชุดดำหันมามองเธอสื่อความหมายว่าไม่อยากพูดคุยกับเธอ 22:55 " ฉันไม่ชอบฆ่าผู้หญิงสักเท่าไรโดยเฉพาะผู้หญิงแบบเธอ "

พูดจบเขาก็เดินจากไปเธอดีใจที่เธอรอดตายมาได้ ชายชุดดำเดินออกมาผ่านศพที่เขาสังหาร

พวกลูกน้องที่ป้องกันรู้บุกรุกที่ตายตามจุดต่าง

เขาเดินพ้นออกจากตัวบ้านมาพอสำควรก่อนที่จะ

หยิบวัตถุบ้างอย่างในกระเป๋ารีโมทขึ้นมาและกด

ปุ่มสีแดงซาร่าที่นั่งในห้องครัว

ติ๊กๆๆ เธอได้ยินเสียงบ้างดังมาจากเตาแก๊สเธอเปิดใต้ตู้ก็พบกับระเบิดเวลา เหลืออีก 10 วิเธอตกใจจนหน้าซีด 5 4 3 2 1 23:00 

ตืด.. บูม!!! เสียงระเบิดดังลั่นระเบิดที่ติดตั้งไว้ตามจุดต่างๆ ทำงานไฟลุกท่วมตัวบ้านจนไม่เหลือซากชายชุดดำขับมอเตอร์ไซค์ของเขาออกไปจนมาหยุดที่หน้าผาแห่งหนึ่งเขาถอดหน้ากากออก

ไม่มีใครอยากจะเชื่อว่ารูปร่างหน้าตาแบบเขานั้นจะทำอาชีพนักฆ่า ใบหน้าที่คมได้รูป ผิวขาวเนียนไร้หนวดครา ริบฝีปากได้รูปหน้าไม่หวานมากจนเกินไป ผมดำเงากำลังรับลมที่พัดมาทรงผมที่ตัดอย่างเข้ากัน 

ตื่ดๆๆเสียงมือถือดังขึ้นเขากดรับสาย " งานสำเร็จแล้วเพื่อนต่อจากนี้ค่าจ้างจะโอนไปทางนายเงินที่ตกลงกันไว้25 ล้านบาท " 

" ลูคัท " ชายชุดดำพูดชื่อคนในสาย " มีอะไรเหยี่ยวขาว " ทางปลายสายพูดชื่อนักฆ่าที่

ใช้ตอนทำงาน " ฉันขอลาออกจากการเป็นนักฆ่า"

ปลายสายเงียบ " นายพูดเล่นใช่ไหมเหยี่ยวขาว! "

" ฉันพูดจริงลูคัท " " อะไรนะ!! นายทำแบบนี้ไม่ได้

นายจะต้องจ่ายค่าลาออกถึง 100 ล้านบาทและก็

โดนลบล้างข้อมูลทั้งหมดของนายจนนายต้อง

สร้างตัวใหม่เลยนะอีกอย่างฝีมือนายก็ดี พวกผู้

อาวุโสยังชมนายเลยว่าทำงานได้ดีมากไม่เคย

พลาดหรือทำให้หน่วยนักฆ่าของเราเสียหายเลย

สักครั้งคิดดีๆก่อนสิเหยี่ยวขาว "

" ฉันตัดสินใจแล้วลูคัทฉันจะลาออกนายทำเรื่องให้ฉันด้วยและท่าฉันรู้ว่านายไม่ทำฉันจะเป็นคนทำเองนายก็รู้ว่าฉันก็ถนัดสายเทคโนโลยีเหมือนกัน " เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

และเอาจริงท่าใครไม่รับคำขอ เขาจะเป็นคนทำเองทุกครั้ง " เข้าใจแล้วฉันจะจัดการให้เหยี่ยวขาว " " ขอบใจ "

เขาตัดสายทิ้งไปสักพักมีข้อความเข้ามามันเขียนว่านักฆ่า เหยี่ยวขาวถูกถอนลายชื่อจาสำนักงานนักฆ่าแล้วกรุณาทำลายโทรศัพท์เครื่องนี้เพื่อเป็นอย่างยืนยัน ชายชุดดำหักมันทิ้งและโยนลงหน้าผาตกทะเลไปเขาขับมอเตอร์ไซค์ออกไปจากตรงนั้น

เขาคิดในใจว่า เขาอยากเริ่มต้นใหม่ในชีวิตนี้เขา

ไม่อยากกลับมาเป็นนักฆ่าครั้งที่ 3 อีกแล้ว.